🔹 این گزارش توسط سازمان ملل (United Nations) در نیویورک سال ۲۰۱۹ نوشته شده است. این گزارش چشم اندازهای شهرنشینی جهانی را در سال 2018 را ارائه می دهد، که با اندازه کل جمعیت هر کشور مطابقت دارد.
🔹 در سطح جهانی، بیشتر مردم در مناطق شهری نسبت به مناطق روستایی زندگی می کنند، بطوریکه 55 درصد از جمعیت جهان در سال 2018 و 30 درصد از جمعیت جهان در سال 1950، در شهر ها زندگی میکردند و پیش بینی می شود تا سال 2050، 68 درصد از جمعیت جهان شهری باشد. شهری ترین مناطق جغرافیایی شامل آمریکای شمالی (82 درصد در سال 2018)، آمریکای لاتین و کارائیب (81 درصد)، اروپا (74 درصد) و اقیانوسیه (68 درصد) است. سطح شهرنشینی در آسیا در مقابل آفریقا بیشتر روستایی است و 43 درصد از جمعیت آن در مناطق شهری زندگی می کنند.
🔹 در سال 1950، 59 درصد جمعیت در کشورهای پردرآمد قبلاً در مناطق شهری زندگی می کردند و انتظار می رود این سهم بیشتر افزایش یابد ، از 81 درصد امروز به نزدیک 88 درصد در سال 2050 برسد. با این حال، کشورهای با درآمد متوسط از سال 1950 سرعت نسبتاً زیاد سریع شهرنشینی را تجربه کرده اند.
🔹 در سال 2018، نسبت جمعیت ساکن در مناطق شهری با درآمد متوسط 41 درصد در کشورهای با درآمد پایین 32 درصد بوده است، که انتظار می رود که تا سال 2050 ، این کشورها به ترتیب 59 و 50 درصد جمعیت شهری داشته باشند.
🔹 در حالی که جهان به شهرنشینی خود ادامه می دهد، توسعه پایدار به طور فزاینده ای به مدیریت موفق رشد شهری بستگی دارد، به ویژه در کشورهای کم درآمد و درآمد متوسط که سریع ترین شهرنشینی بین سال های فعلی و 2050 انتظار می رود. سیاست های یکپارچه برای بهبود زندگی ساکنان شهری و روستایی مورد نیاز هستند، روابط بین مناطق شهری و روستایی را تقویت می کنند و روابط اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی موجود را ایجاد می کنند.شهرنشینی به طور کلی نیروی مثبتی برای رشد اقتصادی، کاهش فقر و توسعه انسانی بوده است. شهرها به لطف نیروی کار متنوع و تحصیل کرده و تمرکز بالای مشاغل، مکان هایی هستند که می توانند در آن کارآفرینی و نوآوری در فناوری رشد کنند.
🔹 مناطق شهری همچنین به عنوان قطب توسعه عمل می کنند، جایی که مجاورت تجارت، دولت و حمل و نقل زیرساخت های لازم برای اشتراک دانش و اطلاعات را فراهم می کند. ساکنان شهری اغلب جوان تر، باسواد و دارای تحصیلات بالاتری هستند، به احتمال زیاد به کار مناسب، مسکن مناسب و خدمات اجتماعی دسترسی دارند و می توانند از فرصت های پیشرفته برای مشارکت فرهنگی و سیاسی و همچنین برابری جنسیتی برخوردار شوند.
